Mijlpalen
Door: Kiki
21 Januari 2016 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Jahaaa, Miquel heeft eindelijk besloten dat lopen de toekomst heeft! Met ruim 18 maanden werd het eens tijd voor de kleine meneer. Nu waggelt hij gezellig met zijn luierkontje door het huis achter zijn grote broer aan. En -- alleraardigst van deze kleine meneer -- hij besloot ook nog om te ‘leren’ lopen toen oma er was. Heeft ze dat nóg een keer mee kunnen maken na Joeri en mij aan de wandel te zien gaan enkele jaartjes geleden. Ook alleraardigst voor mij, het is een hele opluchting dat meneer eindelijk door het vliegtuig kan lopen als hij er over 6 weken in gaat. Dat gekruip door het gangpad is erg onhandig en levert meestal wat opgetrokken wenkbrauwen en snedige opmerkingen op: “tsk, de vloer is hier zo smerig, dalijk wordt hij nog ziek”. “Ja mevrouw, zal ik hem dan maar in de stoel vastsnoeren en de komende 10 uur laten gillen? Wat u wilt hoor”.
Maar voorlopig zijn we nog even in DC! Inmiddels lijkt de kerstvakantie alweer een grijs verleden en zijn werken en school weer de realiteit van alledag. Gelukkig gaat Joaquin weer met veel plezier naar school. Ik probeer met enige moeite hetzelfde enthousiasme voor de universiteit aan de dag te leggen. Nee hoor, het bevalt erg goed aan Georgetown University. Het is alleen de werkdruk die het af en toe wat pittig maakt. Zes maanden is geen hele lange tijd om twee grote onderzoeksprojecten op te zetten en uit te voeren. Maar ik pees gezellig verder en hoop de komende weken nog flink wat proefpersonen door de “magnetron” (quote van Jasper) te halen. Erg fijn als je dan na een dag flink stressen thuis komt en je moeder je keer op keer 'te grazen' neemt met het dobbelspel van Kolonisten van Catan onder het motto van ‘ontspanning’.
Behalve het stofhappen tijdens de dagelijkse spelletjes was het wel heel gezellig met oma. We hebben weer de nodige uitstapjes gemaakt: winkelen, naar de dierentuin, naar het vliegtuig & rakettenmuseum (ja alweer), en naar Dupont Circle waar we lekkere sangria’s hebben gedronken en tapas gegeten. Ook hebben we de nodige schaatsuitjes gemaakt met Joaquin en Zinnia’s familie. Quin heeft de smaak van het schaatsen helemaal te pakken, hij vindt het erg leuk en vooral met Zinnia erbij. Als een trotse pauw laat hij al zijn (schaats)veren zien als zijn vriendinnetje in de buurt is. En zo ondertussen zijn dat nogal wat veren. Waar mama eerst al verbaasd aan de kant werd geschoven omdat meneer wel even ‘by myself’ met de pinguin ging schaatsen, werd afgelopen weekend zelfs de pinguin aan de kant gezet en ging meneer met zijn 3,5 jaar helemaal los wat rondjes schaatsen (op enkele ijzers!). Na afloop steeds een lekkere lunch met beide families, gezellig.
De kou begint inmiddels ook wat meer door de dringen tot hier. Afgelopen zondag vielen de eerste sneeuwvlokken maar dit bleef niet liggen. Aankomende vrijdag begint het echt te sneeuwen en zaterdagavond schijnt er een sneeuwstorm te komen. Wij zijn benieuwd! Quin en Quel hebben hun skipakken ondertussen ook al dagelijks aan want er kan hier een ijzige wind staan. Vanmorgen was het -8 C toen ik Quin naar school ging brengen, en dan nog dat windje erbij. Meneer kon er niet om lachen. En het ergste moet nog komen haha. Zelf heb ik er (nog) niet zoveel problemen mee want het is meestal wel erg mooi weer. Een grijze hemel komt hier niet vaak voor. En gelukkig heeft Kim dit weekend mijn eigen skijas en –broek ook meegenomen dus ik kan lekker als een Michelin-vrouwtje door de kou ploegen. En inmiddels is oma dus weer naar Mestreech en Kimmie hier. Voor de allerlaatse keer alweer! Ik heb nog steeds moeite om te geloven dat het einde alweer in zicht is. Zoals het cliché het zegt: de tijd is echt voorbij gevlogen! De komende weken hopen we nog veel leuke dingen te kunnen doen hier en dan gaan we de koffers weer inpakken. Maar vooralsnog bereiden we ons eerst eens voor op de sneeuwstorm van zaterdag. Hamstereeeeeen!
Jullie ook allemaal veel succes met de kou en sneeuw in Nederland en tot snel!
Liefs van ons allemaal.
Maar voorlopig zijn we nog even in DC! Inmiddels lijkt de kerstvakantie alweer een grijs verleden en zijn werken en school weer de realiteit van alledag. Gelukkig gaat Joaquin weer met veel plezier naar school. Ik probeer met enige moeite hetzelfde enthousiasme voor de universiteit aan de dag te leggen. Nee hoor, het bevalt erg goed aan Georgetown University. Het is alleen de werkdruk die het af en toe wat pittig maakt. Zes maanden is geen hele lange tijd om twee grote onderzoeksprojecten op te zetten en uit te voeren. Maar ik pees gezellig verder en hoop de komende weken nog flink wat proefpersonen door de “magnetron” (quote van Jasper) te halen. Erg fijn als je dan na een dag flink stressen thuis komt en je moeder je keer op keer 'te grazen' neemt met het dobbelspel van Kolonisten van Catan onder het motto van ‘ontspanning’.
Behalve het stofhappen tijdens de dagelijkse spelletjes was het wel heel gezellig met oma. We hebben weer de nodige uitstapjes gemaakt: winkelen, naar de dierentuin, naar het vliegtuig & rakettenmuseum (ja alweer), en naar Dupont Circle waar we lekkere sangria’s hebben gedronken en tapas gegeten. Ook hebben we de nodige schaatsuitjes gemaakt met Joaquin en Zinnia’s familie. Quin heeft de smaak van het schaatsen helemaal te pakken, hij vindt het erg leuk en vooral met Zinnia erbij. Als een trotse pauw laat hij al zijn (schaats)veren zien als zijn vriendinnetje in de buurt is. En zo ondertussen zijn dat nogal wat veren. Waar mama eerst al verbaasd aan de kant werd geschoven omdat meneer wel even ‘by myself’ met de pinguin ging schaatsen, werd afgelopen weekend zelfs de pinguin aan de kant gezet en ging meneer met zijn 3,5 jaar helemaal los wat rondjes schaatsen (op enkele ijzers!). Na afloop steeds een lekkere lunch met beide families, gezellig.
De kou begint inmiddels ook wat meer door de dringen tot hier. Afgelopen zondag vielen de eerste sneeuwvlokken maar dit bleef niet liggen. Aankomende vrijdag begint het echt te sneeuwen en zaterdagavond schijnt er een sneeuwstorm te komen. Wij zijn benieuwd! Quin en Quel hebben hun skipakken ondertussen ook al dagelijks aan want er kan hier een ijzige wind staan. Vanmorgen was het -8 C toen ik Quin naar school ging brengen, en dan nog dat windje erbij. Meneer kon er niet om lachen. En het ergste moet nog komen haha. Zelf heb ik er (nog) niet zoveel problemen mee want het is meestal wel erg mooi weer. Een grijze hemel komt hier niet vaak voor. En gelukkig heeft Kim dit weekend mijn eigen skijas en –broek ook meegenomen dus ik kan lekker als een Michelin-vrouwtje door de kou ploegen. En inmiddels is oma dus weer naar Mestreech en Kimmie hier. Voor de allerlaatse keer alweer! Ik heb nog steeds moeite om te geloven dat het einde alweer in zicht is. Zoals het cliché het zegt: de tijd is echt voorbij gevlogen! De komende weken hopen we nog veel leuke dingen te kunnen doen hier en dan gaan we de koffers weer inpakken. Maar vooralsnog bereiden we ons eerst eens voor op de sneeuwstorm van zaterdag. Hamstereeeeeen!
Jullie ook allemaal veel succes met de kou en sneeuw in Nederland en tot snel!
Liefs van ons allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley