Neeeee, ik wil niet terug naar Nederland!

Dat was de verschrikte uitroep van Joaquin toen hij dacht te horen dat we terug zouden gaan naar Nederland. Het bevalt hem namelijk uitstekend hier, ook nu we eenmaal in de routine van school en werken zitten. Hij gaat met veel plezier naar zijn pre-school; hij vindt het daar leuker dan bij de creche in Nederland. Het is er ook een stuk rustiger, dat is voor een kind als Joaquin wel zo prettig. En natuurlijk kan het ook geen kwaad dat er vooral meiden bij hem in de klas zitten, het is een echte womanizer! Langzaam maar zeker kruipen er ook wat Engelse woordjes in zijn taalgebruik, zo zingt hij over 'circle time' (in de kring) en 'how are you, how are you, en dan een heleboel onverstaanbaars lalalala'.

Met Worstel-Sjaak (onze bijnaam voor het ondeugende boefje Miquel die nooit stil zit of ligt) gaat het ook goed. Hij is 's morgens wel verdrietig als hij grote broer en mama ziet vertrekken, maar is dat al snel vergeten met alle aandacht die hij van opa krijgt. Het was leuk om te zien dat hij vorige week voor het eerst echt samen met een ander kindje speelde toen we bij de baby time in de bieb waren. Met zijn tweeen crossten ze de bieb door. Morgen gaan we weer, ben benieuwd of het jongetje er dan ook weer is en of ze elkaar weer opzoeken.

Zelf heb ik het inmiddels behoorlijk druk met werken. Het gaat er hier op de universiteit heel anders aan toe dan in Maastricht: mijn collega's werken erg weinig samen. Amerikaans individualisme op en top! Ze zijn wel aardig hoor, maar ze werken gewoon ieder voor zich en de professor moedigt onderlinge samenwerking eerder af dan aan. Dat is wel even wennen, maar verder geen probleem. Ik heb gelukkig mijn 'connecties' in Maastricht en vraag mijn collega's gewoon toch om hulp en als je dat doet, dan helpen ze ook graag. Zo ben ik inmiddels druk bezig met het opstarten van mijn nieuwe projecten hier, het wordt nog een aardige uitdaging om het allemaal af te krijgen in de 6,5 maand dat we hier zijn (en er is alweer een maand om, de tijd vliegt!).

Het weekend hadden we natuurlijk wel weer tijd om te ontspannen. Zaterdag hebben de mannen eerst in de bieb gespeeld en daarna zijn we in Georgetown gaan winkelen en in een eetcafetje gaan eten. Joaquin is een echt gezelligheidsdier die het heerlijk vindt om in een restaurant te gaan eten. Zondag hebben we een andere favoriete bezigheid van hem en Miquel uitgeoefend: picknicken in het park downtown. Bewapend met een stack American pancakes, een fles syrup, een voetbal en een raketbal (Joaquin's naam voor een American football) hebben we daar geluncht. Na de lunch zijn we naar het Indianenmuseum gegaan. Dat is een erg leuk en mooi museum, ook voor kinderen. Een halve verdieping is ingericht met allerlei ontdek-dingen voor kids, bijvoorbeeld een kano. wigwam, en een iglo die je zelf kunt bouwen. Beide heren hebben zich hier heel erg geamuseerd en Joaquin vond zelfs de tentoonstellingen wel interessant. Omdat het een speciale dag was, waren er ook optredens met 'indianenmuziek' en 'indianendans'. Nou ja, zoiets dan. Het museum viel in ieder geval ook bij Hans in de smaak, die heeft nog een dromenvanger meegenomen om de spoken weg te jagen.

Inmiddels zijn we alweer bijna op de helft van een nieuwe week en dat betekent dat morgen eindelijk Kimmie naar ons toe komt! Daar verheugen we ons heel erg op, Joaquin en ik hebben de nachtjes afgeteld (en Miquel vast ook in gedachten ;-)). Opa vliegt morgen weer terug, dat zal wel even wennen zijn om opa zo lang te moeten missen. Ik geloof dat hij stiekem wel wat zal genieten van de stilte en rust in Nederland ;-) En natuurlijk van het gebrek aan Amerikanen. Ik ben in ieder geval stiekem ook wel blij als papa Joaquin weer eens een keertje in bed kan leggen want na 4,5 week iedere avond een rakettenboek te moeten voorlezen, komen die raketten me wel een beetje de neus uit :-)

Dan sluiten we maar af met het slaapliedje waar de heren tegenwoordig mee naar bed gaan: goodnight, sleep well, sweet dreams tonight!

Goede reis papa, buen viaje abuelo!

Liefs van ons allemaal.