Net niet!

Happy New Year!

Hopelijk hebben jullie allemaal net zo van de feestdagen genoten als wij! Onze eerste Amerikaanse kerstmis hebben we lekker relaxed met zijn viertjes doorgebracht, dat was erg fijn nadat we elkaar zo’n lange tijd weinig hebben gezien en steeds druk met werk en andere dingen zijn geweest. We hebben lekker gekookt maar ook stiekem bij Johnny Rockets geluncht na een wandeling door de buurt op eerste kerstdag. Blijkt dat een Salted Caramel Milkshake er met kerst ook heel goed in gaat ;-)
Na de kerst (bij jullie tweede kerstdag) hebben we een auto gehuurd en zijn we naar Hampton (Virginia) gereden. Dat ligt ongeveer 200km onder DC aan de oceaan. Gelukkig hoefde Kim zich dit keer niet in een Fiat Cinquecento te vouwen maar kregen we een mooie nieuwe Mercedes. 200km rijden blijkt hier wel wat langer te duren dan bij ons, vooral via de highways waar we op de heenweg over reden. En wat zijn er een enorme hoeveelheid ‘vreetschuren’ onderweg! Waar we vroeger op weg naar Spanje probeerden te raden hoeveel caravans we zouden tegenkomen, kon je hier hetzelfde spelletje spelen met McDonalds, Five Guys, Chick-Fill-A, KFC, en noem ze maar allemaal op. Obesitas op en top! Natuurlijk zijn we zelf ook even gestopt voor een lunch bij de Five Guys ;-)

Die vreetschuren liggen overigens allemaal op het terrein van shopping centres langs de highway en dat brengt ons bij de titel van dit stukje. Shopping centres hebben hier namelijk veelal een ‘net niet’-kleur. Het is net niet geel, net niet bruin, net niet grijs, net niet wit, net niet beige… een soort nietszeggend kleurtje tussen dat alles in. En dan dezelfde kleur voor 9 van de 10 shopping centres. Een interessant schouwspel voor de nuchtere Hollanders ;-) Het was sowieso erg leuk om zo door Amerika te rijden en een blik te werpen op het Amerikaanse platteland (inclusief een trailer park hier en daar). Dankzij teveel The Walking Dead verwachtten we wel op ieder moment een zombie die uit de bossen tevoorschijn kwam gesprongen.

Het appartement was prima, alles nieuw en meer dan genoeg plek voor ons. De eerste dag van ons verblijf zijn we naar Virginia Beach gegaan, een badplaats. Hier hebben we ‘s ochtends het aquarium bezocht wat echt reuzenleuk was. Vooral Miquel vond de vissen en zeedieren erg leuk. In de middag zijn we vervolgens naar de oceaan gegaan en daar hebben we nog meer genoten. Het was erg warm (25 graden, krankzinnig voor 26 december) dus Joaquin heeft lekker in zijn onderbroek door de branding gespetterd en met het zand gespeeld. Miquel blijkt nog steeds bang te zijn voor golven (dat was dus gillen), maar na een minuut of 20 kwam hij toch aarzelend op Quin af en heeft hij nog een tijdje meegespeeld (op veilige afstand van het water weliswaar). Deze heerlijke dag sloten we af met een diner bij een Japans teppan yaki restaurant. Heerlijk eten en de mannen vonden het erg interessant dat er aan tafel werd gekookt. Tot de kok de boel ging flamberen: Miquel weer hysterisch ;-)

De tweede dag zijn we naar een wildlife refuge park in de buurt geweest, het ‘Great Dismal Swamp Park’. Dit park heeft een nadrukkelijke rol gespeeld in de tijden van slavernij: ontsnapte slaven hielden zich daar schuil. Onze wandeling in het park was echter van korte duur: toen Kim in de gaten kreeg hoe afgelegen het was en dat er beren en venomous snakes waren, ging de avonturiersspirit al snel in rook op ;-) We hebben wel nog een leuke korte wandeling gemaakt (leuk om een keer een moeras in het echt te zien) en zijn daarna snel naar een binnenspeeltuin gegaan. Joaquin flink geklommen en Miquel een dik uur in de ballenbak gelegen (hij is gek op ballen). ‘s Avonds lekker bij de Red Lobster gegeten, ‘yummy yummy in my tummy’ zoals Quin dat zegt.

De dag erna een roadtripje terug naar ons ‘blue house’. De rest van de vakantie hebben we nog wat uitstapjes gemaakt met vriendinnetjes van Quin en hun ouders. Met favoriet Zinnia zijn we naar de Holiday Train Display (modeltreinen) in de Botanical Garden geweest en naar het National Building Museum. Dat laatse was erg leuk omdat de kinderen daar vanalles kunnen bouwen. Verder zijn we ook nog een keertje bij Zinnia en zusje Lila thuis gaan spelen. Het was toen erg mooi weer dus de ouders van Zinnia hadden een springkasteel in de tuin opgezet. Grote tuin en een groot huis trouwens, ik geloof dat Joaquin liever daar wilde blijven wonen. Het is wel erg leuk om via de kids met de ‘echte’ Amerikanen in contact te komen. Mijn werk is namelijk nogal internationaal dus we moeten het van de contacten via school hebben om de Amerikanen te leren kennen.

Het laatste weekend zijn we met de ‘familie-NASA’ in het bos gaan wandelen. De moeder van deze familie – bestaand uit zoontje Ander (2,5), dochters Ailsa (4) en Atiana (5) – heeft een chief engineering position bij NASA, vandaar dat wij ze de ‘familie-NASA’ noemen. Erg leuke mensen, het was een gezellige dag en Joaquin genoot van de dames die wedijverden om zijn aandacht. Als echte Amerikanen hadden ze een thermoskan warme chocomelk en marshmallows meegenomen. De chocomelk ging er goed in bij Quin, maar hij trok zijn neus op voor de marshmallows. Daarna nog gaan lunchen waarbij zowel Ariel (mama-NASA) als ik de eerste tijd met een slapend kind in de draagzak aan tafel zaten. Om op Amerikaanse voet verder te gaan, sloot ik me aan bij de drankkeuze van Ariel: mimosa’s. Dit is champagne gemengd met jus d’orange. Ik geloof dat de gemiddelde Fransman zich zou omdraaien in zijn graf, maar het was voor een keertje best OK (smaakt als Fanta met alcohol).

Papa hebben we zondag met een blauwe knie van het schaatsen in de Georgetown Harbour weer op het vliegtuig gezet en daarna is oma gekomen. Daarover volgende keer meer!

Een fijn weekend alvast allemaal en het aftellen is inmiddels begonnen!

Poen van ons.